Gisteren beleefde ik een memorabel moment in mijn prille trendwatchersbestaan. Een highlight dat al tijden op mijn bucketlist rondzwierf. Een belevenis waar al mijn modeminnende vrinden al jaren in verwarring, vaak in vervoering maar altijd in complete vaagheden over spraken. Gisteren verloor ik mijn VirginiLi: ik bezocht namelijk voor de eerste keer een trendlezing van Lidewij Edelkoort. Een overzicht van Li haar projecties, gericht op 2017. In het inspiratieloze Osdorp werd de middag afgetrapt met een verstilde versie van Billy Joels, You’re always a woman to me. Verbaal omlijst met girl-power quotes zette Li de toon.
EEN OPTIMISTISCHE CREATIEVE NOOT: NA 15 JAAR CRISIS IS ONS ADAGIUM ‘EMBRACE THE NEW’
Als je morgen opstaat, vraag je dan af of het niet allemaal radicaal anders kan: ander bed, andere baan, andere vent. Waarom zou ik mijn leven inrichten zoals onze historie ons heeft gedicteerd? In haar openingsbetoog legt Lidewij uit dat we alle conventies gaan loslaten, dat alles emancipeert, te beginnen bij de verhouding man/vrouw. De presentatie staat bol van androgyne modellen. Is het een jongen? Is het een meisje? Is dat relevant, vraagt Li zich af. Omdat een nieuwe generatie mannen is gaan vaderen, hebben zij zich kunnen ontdoen van ‘het monster’, kunnen ze nu worden wie ze werkelijk willen zijn. Lieve sterke zachtaardige wezens, die zich ook willen uiten met kleding en accessoires (groei dus voor het herenmode segment). Li betoogt dat we naar een matriarchale maatschappij gaan, waar de vrouwen alle verantwoordelijkheid dragen, waar de vrouwen hard en onverschrokken kunnen zijn en een deel van de masculiniteit oppakken die mannen loslaten. Dat levert het beeld op van een aardse oermoeder, oftewel een mooie jurk met een kwade kop, en hele grote onderbroeken… Dat is een ding dat zeker is.
Kleuren komen bij Lidewij tot leven. Ze doet een inlevende oproep om beige weer in de spotlights te plaatsen omdat ze heeft geleden onder het juk van nietszeggendheid (arme arme beige). Blauw wil ook geen basic type meer zijn, maar onderdeel van de opschmuck, een frivolere tante. Lidewij schenkt veel aandacht aan de impact van wit, van veel witten op witten. In adembenemende beelden laat ze de spirituele kracht van de kleur wit op ons inwerken. Ik ben haast ontroerd. Volgens Li zoeken we naar nieuwe kerken, maar dan zonder god, of juist met alle goden, zolang spiritualiteit en religie maar één worden.
Met een fantastisch getimed cynisme schopt Lidewij vervolgens alle modeconventies en gemiddelde klerenkast onderuit. Zwart is over, passé, au revoir voor noir. De aanleiding zoekt ze in de gebeurtenissen in Parijs en aanhangige terroristen. De branding van IS is zwart en bij vergelijk lijkt het beeld haast een kopie te zijn van de Amerikaanse rapcultuur.
li edelkoort
Zelf heeft Lidewij ook een probleem als zwart onderuit gaat, zo deelt ze ons fijntjes en vol zelfspot mee.
De zaal lacht maar huilt ook stiekem een beetje mee om al die Little Black Dresses die we kunnen afschrijven. Maar er komt een nieuwe zwart, we stappen langzaam aan over op een kleur die door color racisme jarenlang verfoeid is: bruin wordt de basis, van chocolade tot kaneel. Bruin vindt ook een plek door de emancipatie van stad en platteland. In de stad worden meer en meer daken, akkers en zoeken we op een organische manier verbinding met de natuur. De scheidslijn tussen stad en platteland wordt steeds dunner. De manier waarop we onze huizen inrichten en ons gaan kleden wordt steeds boerser en daarmee heeft ook de schort een nieuwe toekomst.
Een nieuwe tijdsgeest die vraagt om emancipatie en vernieuwing dus.
Daarmee kunnen we onze behoefte aan hysterische bloemen en kleurrijke Disney sprookjes langzaam wat meer loslaten. De bloemen worden verfijnder en verwelken, sprookjesfiguren maken plaats voor abstractie, te beginnen bij de viering van circles. Cirkels vormen de overgang naar een tijd met meer abstracte beelden. Er komt ruimte voor leegte en simplicity. De ware luxe ligt in het bezitten van een minimaal aantal kleding stukken: een witte blouse een bruine pantalon en paar prachtige, stevige schoenen en een regenjas. Het je niet meer druk maken over mode en slechts kiezen voor kleding is de ultieme vorm van rijkdom en emancipatie waarbij man vrouw jong oud mens en dier zich niet langer onderscheiden maar slechts verbinden. Mijn buurvrouw fluistert dat Li haar nieuwe idool is; mijn andere buurvrouw verzucht dat ze een Meryl Streep achtige charme bezit en ik verbaas me over de warmte waarmee ze ons, als een trendmoeder, nieuwe aarde geeft om op te groeien. Het was een wonderschone eerste keer, vanaf heden ben ik Lidefiel.