De afgelopen week bestormden ze de bühne van het Ziggo Dome; Bono, Adam, Larry and the Edge. Vier avonden lang was het file rijden ‘naar’, in plaats van ‘uit ‘Amsterdam tijdens de avondspits, want duizenden fans moesten meer dan 6 jaar wachten op de retour van wat volgens velen de grootste rockband aller tijden is: U2.

Toegegeven, ik ben ook een hardcore groupy. Mis al twintig jaar geen enkel concert en lag in weer in wind in mijn slaapzak voor de plaatselijke VVV om mezelf te verzekeren van tickets. Mijn adoratie heeft niets van doen met de fysieke aantrekkingskracht van een overrijpe leadsinger die sinds korte tijd platinablond door het leven gaat. Nee, ik joel, schreeuw en fluit mij de longen uit het lijf, omdat ik niets anders kan dan in katzwijm vallen voor het zelftransformerend vermogen, dat de Ierse gentband al meer dan dertig jaar uit de hoge hoed tovert. .

 

U2 IS MEER DAN EEN ORDINAIRE ROCKBAND, ZE ZIJN EEN TRENDBRON DIE PSFK, PINTEREST EN LIDEWIJ DOEN VERBLEKEN

 

In de jaren negentig waren zij degenen die Berlijn als frontrunners omarmden als nieuw creatief mekka. Zij gaven de aanzet voor het grote publiek om Unter den Linden en aanhangige trabandjes te bombarderen tot cult, favoriete citytrip en tot broedplaats van een innovatieve start-up scene. Eind jaren negentig toen de economische bloei van bricks en clicks ongekende proporties aannam, mokten de heren over het über-kapitalisme met nummers als Daddy’s gonna pay for your fast car en het icoon de Popmart Tour en een ‘Supermarket trolly’, die verwezen naar de zuurheid van consumerende hebzucht. Ook hier stonden ze vooraan in de trendlijn, weg van het hebben, op naar het delen.

 

Dat laatste deden ze tot verbazing van vriend en vijand toen hun laatste cd Songs of Innocence via Itunes gratis werd gedistribueerd aan iedereen die daar wel of niet op zat te wachten. Altijd heeft U2 in de nieuwe stappen die ze zetten, kunnen rekenen op een grote bak kritiek: kritiek op de invloed Brain Eno en zijn verwarrende technosound, die het oorspronkelijke rockgehalte van de band zou verloochenen, hoon over de weldoenerij van Bono die grote politieke en filantropische invloed uitoefent op het wereldtoneel, ver ver voor Kanye West zichzelf tot presidentskandidaat annonceerde.

holy bono Waar verandering is, is weerstand, zo klinkt het gegrom van de late majority die niet de status quo wil loslaten. De afgelopen tijd heb ik meer en meer geleerd om daarbij slechts toe te kijken, stilletjes te genieten en keer op keer de vraag te stellen: “Maar wat is er nu anders?”

 

Welnu in de Ziggo Dome was vorige week heel veel anders. Anders dan andere U2 concerten, anders dan willekeurig wat voor concerten, anders dan alle grote entertainment events die ik de laatste tijd heb beleefd. Ze bevestigden voor mij voor eens en altijd dat trendbronnen zich in de meest uiteenlopende vormen kunnen openbaren, want Holy Bono, wat was het inspirerend en ontluisterend! Veel organisaties beroepen zich op trendboeken om grip te kunnen krijgen op wat de toekomst brengt. Ja het zijn prachtige uitgaven, die de werkelijkheid simplificeren naar feel good colours en pakkende termen. Maar tegelijkertijd zijn ze ook slechts twee dimensionaal, en als geprint medium beperkt innovatief. Nee dit epistel is geen bandverheerlijking maar een oproep aan hen die vat willen krijgen op de toekomst, aan hen die orde willen scheppen in de chaos: “Get out of the office zo snel als je kan en klamp je niet vast aan oude omhulsels van ‘trendzekerheid’. Het zijn je eigen ogen en oren, die helpen de toekomst te bevatten, geef ze de kost. Het deert niet of dat nu met U2, Justin Bieber of Lady Gaga is. Echte trendbronnen zijn alive and kicking, ze verstoffen niet in een peperdure kaft opgeruimd eenzaam en verlaten in een donkere archiefkast.

www.trendacademy.eu

Beeldcredits: Ziggo Dome