Rijstwafelmaffia & Darmfloraterrorist

Op Facebook word ik gestalkt door een advertorial van twee frisogende twintigers met sixpack. Olijk knagen ze aan een bietenburger en slurpen ze vergenoegzaam aan een smoothie met hennepzaad. Ze beloven mij ‘Groen Geluk’, wat dat ook mag wezen. Iets met een stralende huid en een volle bos haar, zo lees ik op hun site. Als ik niet veel later per ongeluk op mijn photobooth-icoon click zit ik oog in oog met mijn ‘Blue Monday Self’: de volle bos haar heeft meer weg van een overreden vos en de stralende huid hangt er wit en slapjes bij als een accurate reminder van het feit dat ik ondanks mijn jeugdige geest en hippe werkplek toch echt een veertiger ben.

Zal ik? Zal ik?…., quinoa in a jar, 14 dagen speltmuffins met incaberries… Het is een vijftig dagen challenge en ja hoor, 5 minuten later heb ik me laten verleiden door twee online guru’s in een croptop.
De nuchtere lyrics van 15 miljoen mensen die proclameerden, dat lunch een broodje kaas is, zitten er hier in Amsterdam Zuid mijlenver naast.

GEEN HOND DURFT HET WOORD BROOD ÜBERHAUPT IN DE MOND TE NEMEN LAAT STAAN TE ETEN

We lunchen cake van zoete aardappel, heel veel zelfgemaakte soep, vergeten granen met demente groente en rijstwafels met veganistische humus. Het is dodelijk vermoeiend, maar reuze interessant. Want wat is er zo structureel veranderd? Waarom zijn we zo spastisch over eetgewoonten die we met de paplepel ingegoten hebben gekregen?

We wantrouwen niet alleen onze volksvertegenwoordigers en autofabrikanten, maar bovenal ons voedsel. Dat je in de carrosserie met sjoemelsoftware zit, is één ding, maar het product van de voedselfabrikanten, dat zit in mij en dat komt echt dichtbij. Dat wantrouwen begon omvangrijke vormen aan te nemen toen vijf jaar geleden een mediagenieke Belg de voedselpiramide introduceerde. De schijf van vijf bleek niets meer dan een landbouwlobby, het middel om het volk maar te laten consumeren wat onze agrarische unie draaiende zou houden. Melk de witte motor ontpopte zich tot darmfloraterrorist en Groningse suikerbieten werden gebombardeerd tot gezondheidsvernietingswapen. Zelfs publiekslieveling Sonja Bakker bleek volgens de Paleo Movement met haar eierkoeken en light slagroom een vazal van het voedselkwaad.

HET WANTROUWEN BETREFT ALLE LAGEN VAN DE VOEDSELKETEN

Is mijn biefstuk niet per ongeluk de verzorgpony van mijn nichtje? Hoe scoort mijn dagelijkse peer van de Lidl op de bestrijdingsmiddelen index? En als mijn kinderen van de oppas per ongelijk smurfenijs krijgen, hoe groot is dan de kans op permanente hersenschade? Ik sta nota bene op de wachtlijst voor het speltbrood, maar hoe weet ik zeker dat dit bammetje geen menselijk haar bevat? Als ik zelfs een boterham met kaas niet meer kan vertrouwen, dan schudt onze voedselsamenleving op haar grondvesten.
mabel
We hadden al een belachelijk slechte reputatie op het gebied van culinaire verfijning. We worden internationaal uitgelachen om onze stamppot cultuur, maar nu blijkt de Unox Rookworst ook nog Pink Slime* te bevatten.

Vind je het gek dat ik 50 dagen lang kikkererwten met kaneel verorber als lekkernij bij Netflix en rijstwafels besmeer met geprakte aubergine? Ik weet het ook allemaal niet meer. Ik waande mij veilig tot een goede vriendin mij dit weekend het laatste voedselnieuws onthulde: rijstwafels bevatten arsenicum, in Zweden wordt consumptie ontraden.

DE LITERATUUR SUGGEREERT DAT TRENDWATCHERS HUN PERSOONLIJKE KLEURING MOETEN LOSLATEN OM EEN GOED TOEKOMSTBEELD TE SCHETSEN

Ik denk dat ik zelf een uitstekende graadmeter ben voor wat er leeft in de tijdsgeest en dat is wantrouwen en verwarring. Een andere trendbron voor mij zijn mijn kinderen. Ze hebben soms opvattingen die ik nog aan nature noch aan nurture kan toeschrijven. Zo klein als ze zijn, zijn ze al jaren bezig met het plan om een eigen boerderij te beginnen, zelfs de financiering hebben ze rondgerekend op een telraam. Zij willen hun eigen koeien en geiten en hun eigen frietjes verbouwen en de hele klas helpt mee. Zijn ze voorlopers op de trendlijn? De tijd zal het leren, maar de heropbouw van voedselvertrouwen begint waarschijnlijk in hun eigen moestuin. Tot die tijd ben ik weer terug bij af. Ik moet die croptop maar gewoon loslaten en onderkennen dat ‘Groen Geluk’ begint bij ‘Groene verwarring’.

*Zo ongeveer het ergste vleesafval dat je je kunt indenken.

(Beeldcredits: Jeffrey van Houtte / Peechaya Burroughs)